Aanpakken of aanmodderen…???

Iedereen herkent dat vast wel: van de ene persoon neem je iets aan, terwijl je hetzelfde advies van de ander – meestal iemand die dichtbij je staat – hartgrondig in de wind slaat. Dat is de reden waarom mijn partner en ik elkaar geen tips geven om de rode piste beter af te skiën. Ik neem dan een privélesje bij Der Ankton. Op punten zegt hij hetzelfde als wat mij al eens eerder is verteld. En toch pak ik ’t van hem wel.

Voor een deel heeft dat te maken, dat je het ‘ook eens van een ander’ hoort. En zo werkt dat: de kracht van herhaling. De kracht van de expert. Dan zal het wel waar zijn. Maar het gaat ook nog om iets anders: belangeloos vertrouwen.

Je weet namelijk zelf ook wel dat je moet werken aan je onzekerheid, je angsten of je zichtbaarheid. Maar zowel op je werk als thuis is er altijd een belang om bijvoorbeeld niet boven het maaiveld uit te steken. Want, wat zou de ander er van denken? Dat is een angst voor sociale uitsluiting. Voor een mens is dat een normale angst. Alleen wij zijn waarschijnlijk zo opgevoed, dat we bij ongeveer alles denken dat we verstoten worden uit de groep door onze acties.

Bang zijn, dat jouw mening er niet toe doet. Bang zijn, dat jouw inbreng fout is (dat vind ik zo’n naar woord, ‘fout’). Als je dan je moed bij elkaar hebt verzameld om jouw idee in te brengen, double-check je altijd eerst. Bij wie? Juist. Bij iemand die je een belangeloos vertrouwen geeft. En wedden dat je voor 80% van de gevallen je het zelf al wist? 10% bestaat uit nuances, de wijze waarop je jouw inbreng het beste kunt delen of iets anders wat meer met de vorm dan met de inhoud te maken heeft. En de overgebleven 10%, tja, daar had je het misschien niet helemaal bij het juiste eind. Nee, maar even: je laat dus 90% van jouw ideeën, jou zelf, jou expertise schieten, omdat je 10% kans hebt, dat je het niet helemaal goed had??? Je doet jezelf tekort. En je doet je collega’s, je omgeving en je thuisfront tekort! Over sociale uitsluiting gesproken… Die kans is dus nihil. En dan spreken we van ‘irreëel’.

En zo werkt dat niet alleen bij jou. Maar ook bij jouw medewerkers, jouw teamleden. Je ziet dat een medewerker zich niet profileert (excuses voor het jeukwoord), altijd eerst om advies vraagt en nooit eens iets zelfstandig oppakt. Voor zover je dit gedrag al had opgemerkt: jij bent niet de persoon van wie de medewerker aanneemt, dat verandering mogelijk is. Jij bent namelijk niet belangeloos. Ja, ook al heb je het ’t beste met de persoon voor. Jij bent niet belangeloos.

Uiteraard zijn er tig manieren om medewerkers betrokken, toegewijd en gemotiveerd te houden. Hen aan te moedigen, dat ze zinvol voor de organisatie zijn. Maar even eerlijk: op welke medewerkers richt jij je dan? Grote kans, dat je aandacht naar de zichtbaar toegewijde medewerkers gaat. En die enkeling, die zich om eerdergenoemde redenen niet bij jou in beeld is? Geef juist die medewerkers een beetje ‘TLC’ (Tender Love Care). Bewust worden van jouw acties of niet-acties is de eerste stap. Dan kun je pas besluiten, of jij wel de persoon bent die een belangeloos vertrouwen geeft aan de medewerker. Als het antwoord ‘nee’ is, besteed de TLC dan uit. Zodat jij èn je medewerker weer gaan groeien & bloeien!

Hoe dan ook: ga je aanpakken of blijf je aanmodderen?

Natascha Winkelmeijer

Workflow Studio

coaching | persoonlijke ontwikkeling | flowhow

Vind je kracht en werklust weer terug en BLOEI