Ohwww Shit…sorry!

Of komt dat niet in jouw vocabulaire voor? En dan doel ik niet op het vieze woord in de titel, maar op gebeurtenissen waarop dit zo maar jouw reactie zou kunnen zijn. Of ben jij juist heel hard aan het werk om dát te voorkomen? Bij elke stap nadenken: “Kan ik dat wel maken?” of “Laat ik het dan maar niet doen”. En hoe vaak ontdek je dan achteraf: “Shoot, dit wist ik eigenlijk al. Waarom heb ik het toch niet doorgezet?” of deze dan: “Nou moe, geloof het of niet, maar dat had ik ook al bedacht”.

Ja, en ook ik heb me dit heel erg eigen moeten het maken. Want ik was alleen maar bezig met wat anderen ervan zouden denken. Om vervolgens daar op te anticiperen, zodat er in mijn hoofd geen speld meer tussen te krijgen was. Maar je raadt het al, er is altijd een speld tussen te krijgen, waardoor de tegenslag des te harder aankomt. Want je weet namelijk niet wat de ander denkt. Jij DENKT dat te weten. Als klap op de vuurpijl geef je jezelf ook nog eens gigantisch op je donder. Gut, wat een hoop ‘gedenk’. En daar word je nou zo moe van. Of loop je helemaal leeg. Je zelfvertrouwen zakt en zakt…

Een jaar of wat geleden gaf ik een aantal keren per week Zumba les (een soort latin aerobics). Het volgen van deze lessen vond ik leuk, maar het leek me nog veel leuker om lessen te geven. Dus ik ging op cursus  om instructeur te worden. Het zit nou eenmaal in mij om iets te leren om dat vervolgens weer aan anderen door te geven. Wat heb ik daar een lol aan beleefd. Ondanks mijn kapotte enkel (lang verhaal, maar dat is een blijvende blessure die ik in mijn pubertijd heb opgelopen en dat was ook de reden waarom ik met Zumba gestopt ben), ging ik elke keer weer helemaal los. Toen ik een telefoontje kreeg om mijn allereerste les te verzorgen, zij ik volmondig JA. Maar ik werd bijna misselijk van de zenuwen bij het idee, dat ik voor een groep met mijn kont moest schudden. Een groep die gewend was om les te krijgen van een ervaren instructeur. Er ging van alles door mij heen: Kan ik het wel? Wat nou als ik de pasjes niet meer weet? Wat nou als ze me niet leuk vinden? Stel nou dat… Nou, dan zeg ik gewoon ‘ohwww shit… sorry’. ‘En wat nou als het wèl lukt. Aan je voorbereiding ligt het niet’. Die ‘mantra’s’ hebben me in de voorbereiding en tijdens de les op de been gehouden. Als ik naar mijn innerlijke stem had geluisterd, had ik mijzelf een hoop lol en energie ontnomen. Alleen omdat ik bezig was met het denken voor anderen. Ik heb uiteindelijk bijna 6 jaar les gegeven en werd veelvuldig voor invallessen in de regio benaderd. Op momenten dat ik ook nog wel een denk ‘kan ik dat wel doen?’ denk ik terug aan het moment van dat ene telefoontje voor mijn eerste Zumba les.

Inmiddels beperk ik mijn vooruit denken tot het hoognodige en tot uitsluitend praktische zaken. Ik heb de illusie losgelaten dat ik denk te voorkomen dat ik ‘Sorry’ moet zeggen. Wat het me oplevert, is dat ik veel meer DOE dan denk. En dat ik eigenlijk haast nooit ‘sorry’ hoef te zeggen. Want het is okay. Mijn zelfvertrouwen groeit, net als mijn geloof in mijzelf. Daarnaast LEER ik ook veel meer. Als alles in één keer goed gaat, heb ik er niets van geleerd.

Jij met je (te?) grote hart mag ook wel eens een grote bek hebben, vooral naar je eigen overtuiging dat je alles in één keer goed moet doen. Uit ervaring kan ik je zeggen, dat dit enorm oplucht. Door letterlijk die lucht toe te laten, ben je tot meer in staat dan je zelf voor mogelijk hield. Hou op met jezelf klein houden! En ga jezelf weer voor vol aan zien.

Smaakt dit naar meer? Download dan gratis mijn e-book, waarin ik hele praktische tips en oefeningen met je deel.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]